Ten tekst przeczytasz w 4 min.
od siebie słów kilka
Śnieżka 1603 m n.p.m. to najwyższy szczyt Karkonoszy oraz całego pasma Sudetów, ale także najwyższy szczyt Czech.
Szczyt ten to najpopularniejszy punkt turystyczny w całej okolicy, dlatego przez cały rok góra jest zatłoczona, zwłaszcza latem i w weekendy. Ponadto prawie na sam szczyt można wjechać kolejką, więc nie go polecamy osobom, które nie lubią tłumów.
Śnieżka to także wyjątkowo kapryśna pogodowo góra, ponieważ według statystyk to miejsce z najmniejszą liczbą dni słonecznych w całej Polsce. Istnieje więc ogromne prawdopodobieństwo, że szczyt będzie znajdować się we mgle lub w chmurach. Dlatego wybierając się pieszo na górę koniecznie trzeba mieć ze sobą ciepłą odzież, ochronę przeciwdeszczową, a także krem przeciwsłoneczny. Zimą konieczne są dobre, górskie buty, a nawet raczki, ponieważ szlak na szczyt jest stromy w końcowej fazie, a do tego często oblodzony.
Sama góra jest jednak piękna, majestatycznie góruje nad Karpaczem i aż wydaje się prosi by na nią wejść. Na szczyt prowadzi wiele szlaków zarówno od strony Polskiej jak i od strony czeskiej. Polskie najpodatniejsze szlaki zaczynają się w Karpaczu.
KRÓTKI OPIS NASZEJ TRASY
Nasza próba podejścia w noworoczny dzień rozpoczęliśmy zielonym szlakiem w okolicy ulicy Strażackiej w Karpaczu, tuż przy „dzikim” wodospadzie. Pogoda na dole była przyzwoita, natomiast temperatura oscylowała w okolicach 0. Szlak biegnie przez las i wznosi się łagodnie, co mimo ciagle zwiększającej się ilości śniegu powodowało, że szło się przyjemnie. Co jakiś czas na szlaku znajdują się miejsca z którym był widok w kierunku Karpacza i Rudaw Jawornickich.
Mniej więcej na wysokości polany Kotki skręciliśmy na szlak niebieski w kierunku schroniska Samotnia. Z tego miejsca zaczynają się ładne widoczki widać z tego miejsca Śnieżkę. Powyżej polany wchodzi się jednak ponowie w las i przez długi czas idzie się lasem. Niestety w tym miejscu zaczęła schodzić mgła na szlak. W pewnym jednak momencie las ustępuje i ukazują się oczom kotły jęzora zwanego Małym Stawem. Ponad jego wodami wznoszą się prawie pionowe ściany Kopy nad Moreną. Widok jest niesamowity zwłaszcza, że mgła nieco tutaj zelżała. Przy dobrej widoczności to miejsce musi być niesamowite.
Schronisko Samotnia to naprawdę niezwykłe architektonicznie schronisko z czarnego drewna o nieszablonowym kształcie. Znajduje się ono tuż nad wodami małego stawu, więc jego położenie jest wręcz bajowe. W schronisku nie zatrzymywaliśmy się tylko poszliśmy dalej w kierunku nie nie tak odległego schroniska Strzecha Akademicka. Szlak pokryty w tym miejscu co najmniej metrową warstwą, ale na szczęście był ubity.
W tej części drogi zaczęła opadać już bardzo gęsta mgła i schronisko Strzecha Akademicka było ledwo widoczne nie wspominając o widokach na góry. Dodatkowo zaczął padać śnieg. Schronisko jest ogromne wielopiętrowe, a sale w środku mogłyby robić za sale widowiskowe. W schronisku zatrzymaliśmy się by odpocząć, zjeść pyszne pierogi i zadecydować co dalej. Prognozy były niesprzyjające, a turyści schodzący ze śnieżki szlakiem niełobeskim, którym chcieliśmy wejść mówili, że bez długich raków i czekana nie ma co wchodzić.
Podjęliśmy decyzję o zejściu szlakiem żółtym, najkrótsza droga do miejsca z którego wyruszyliśmy. Ścieżka zapewne była by piękna gdyby nie brak widoczności. Na szczęście szlak był wydeptamy i mimo całkiem stromy szło sę całkiem nieźle mimo iż mieliśmy tylko małe raczki na buty.
podsumowanie i parkowanie
Reasumując mimo, iż na szczyt nie doszliśmy i widoczność była słaba to trasa nam się bardzo podobała i możemy ją polecić. Dla nas Śnieżka pozostanie niezdobyta.
Jeśli chodzi miejsce parkingowe do wzdłuż ulicy strażaków można za darmo zaparkować i wyruszyć na szlak.
Trasa
Galeria zdjęć z wyjazdu
